Her kan du lære meir om krafthistoria i Hallingdal

I 1877 kom elektrisiteten til Noreg. Fossar og elvar kunne nyttatst til kraftproduksjon. Folk fekk eit enklare kvardagsliv.

Den store utbygginga av det som blir kalla Hallingdalsanlegget, starta for fullt like etter 2. verdskrigen. Anlegget skulle forsyne Oslo kommune med elektrisk kraft.

Elektrisitet produsert i eit vasskraftverk er fornybar, grøn og rein. Av omsyn til miljøet, blir det viktig å legge om energiforbruket vårt til fornybare energikjelder.

I byggeperioden blir det synlege sår i naturen. Miljøet i og rundt elvar og vatn blir påverka. Landskapet endrar seg. Stølar, beiteområde og myrar blir sett under vatn. 

I den mest hektiske anleggsperioden frå rundt 1946 og fram til 1970 arbeidde i periodar over 1.500 personar med å sprenge ut tunnelar og store fjellhallar.

I bygda Hovet i Hol kommune sette kraftutbygginga djupe spor. Hovet var ei vanleg fjellbygd med jordbruk som den viktigaste næringa.

Oslo kommune var tidleg ute og kjøpte opp fallrettane i Hallingdal. Utbygginga som starta på 1940-talet, skulle vera med på å sikre at hovudstaden fekk nok elektrisk kraft. I dag er kraftomsetjinga marknadsstyrt.

Ein av dei mindre kjente fordelane med regulerte vassdrag er moglegheiten for å kunne dempe ein flaumtopp. 

Dei fleste av tunnelane i Hallingdal vart laga lenge før datamaskiner og gps. Det krevde ingeniørkunst og mykje manuelt arbeid.

Kva for utdanning og kvalifikasjonar krevs for å arbeide innanfor vasskraftproduksjon? 

Ti korte temafilmar. Til kvar film er det knytt to tema og eit sett med arbeidsoppgåver.